Hoofdpijn is alleen maar hoofdpijn omdat het zeer doet in je hoofd.
Jarenlang heb ik geloofd in het traditionele medische circuit. Ik had een pijntje ergens, ging naar de huisarts die me een pil voorschreef of me door verwees naar het ziekenhuis. De specialist bekeek en betastte mij, liet wat foto’s maken of een scan en besloot dat ik een pilletje moest slikken of dat ik een andere behandeling moest ondergaan. Ziektes en ongemakken uiten zich als symptomen. Hoofdpijn is alleen maar hoofdpijn omdat het zeer doet in je hoofd. Dan kun je een paracetamol pakken en de hoofdpijn zal dan wel verminderen of helemaal weg gaan. Maar wat is de oorzaak van de hoofdpijn?
Ik moest een burnout krijgen om te begrijpen waarom ik ziek was.
Gelukkig waren het vaak niet meer dan pijnen en klachten die ik kon verstoppen, want je wilt niet steeds over je eigen lichamelijke klachten klagen. Ik was een stoere man, dus ik mankeer niets, ik voel me goed, dat wilde ik uitstralen. Maar intern was er van alles aan de hand en ik begreep er jarenlang niets van. Helemaal niets. Ik accepteerde dat dit mijn leven was, vol stress, altijd moe, overal pijn en veel lichamelijke ongemakken. Ik vond het altijd heel erg bijzonder dat er geen oorzaak te vinden was voor mijn klachten, totdat ik door een burnout volledig werd geveld. Tijdens mijn herstel en gedwongen rust begon ik te begrijpen waar ik zo ziek van was.
Ik wens iedereen een gezond leven.
Ik kwam er langzaam maar zeker achter dat ik mijn eigen klachten had veroorzaakt. Niet dat ik het direct wilde geloven, maar mijn conclusie was dat ikzelf de oorzaak was van mijn klachten. Mijn niet verwerkte emoties, belemmerende gedachten-patronen en angsten. Dat waren de oorzaken. Want toen ik begon deze te veranderen, voelde ik mij steeds beter. Lichamelijk en geestelijk. Ik werd weer een gewoon mens, zonder al die klachten. Ik heb geleerd technieken in te zetten om mijn eigen stress op te lossen en zo mijn lichaam weer gezond gemaakt.
Verborgen stress
Ik had het niet in de gaten gehad. Steeds hoorde ik van de medici dat het wellicht tussen de oren zat. Dat ik last had van stress. Maar ik voelde die stress niet. Niets wees er op dat ik stress had. Want stress is immers drukte in je hoofd? Een razende hartslag omdat je targets moet halen? Een knoop in je maag omdat je iets moet doen dat je niet kunt? De spanning die je voelt voordat je iets moeilijks moet doen? Blijkbaar was er nog een andere stress. Een soort stress die zich voor mij verborgen hield. Iedereen die ik hierover sprak hadden ook het gevoel dat ze geen stress hadden, maar ze hadden wel lichamelijke klachten. Mijn burn-out ging vooraf door allerlei lichamelijke klachten en ik merkte dat dit bij meer van mijn lotgenoten speelde. Zij hadden ook niet het gevoel dat ze veel stress hadden. Voor hen was die stress ook verborgen gebleven. Een stress die je niet voelt. Verborgen stress.